အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ဒဏ္ကို ခံစားခဲ့ဖူးသူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔
တစ္ဖြဲ႕ဖြဲ႕မွာ ပါဝင္ရမယ္ ဆိုရင္ကို အလုိလို ေၾကာက္ေနမိခဲ့တယ္။
သို႔ေသာ္လည္း….
လုပ္ငန္းဆိုတာ တစ္ဦးေကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္းနဲ႔ ၿပီးႏိုင္တာမ်ိဳး ရွိသလို၊
အမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ပါမွ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္တာေတြလည္း
အပံုႀကီးပဲဆိုတာကိုေတာ့ လက္ခံယံုၾကည္တယ္။
အဖြဲ႕အစည္းေတြ ကြဲၾကကြာၾကတဲ့ သတင္းေတြ ဖတ္ရေလတိုင္း ရင္ေမာမိတယ္။
ညီညြတ္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ခဲယဥ္းတဲ့အရာပဲ ဆိုတာကိုလည္း သတိျပဳမိတယ္။
ညီခ်င္ရင္ ညြတ္ေပးရတယ္ဆိုတဲ့ သီအိုရီကို လက္ခံဖို႔ဆိုတာ ျမင့္တဲ့လူတိုင္းအတြက္
အဆင္သင့္ မျဖစ္မွန္း တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္မိလာတယ္။
ေျမျပင္မွာလဲေနတဲ့ သစ္တစ္လံုးကို ၿပိဳင္တူ ထူမၾကဖို႔ဆိုရင္
ျမင့္သူေတြက ညြတ္ေပးမွ နိမ့္တဲ့သူေတြ သက္သာမယ္။
တကယ္ေတာ့ ညီမွ်မႈတစ္ခုရဖို႔ဆိုတာ ျမင့္တဲ့လူေတြရဲ႕
အညြတ္ကိုခ်ည္း ေစာင့္ေနလို႔ကလည္း မျဖစ္ေသးဘူး၊
အေျခအေနအရ နိမ့္တဲ့လူေတြကလည္း ခါးကိုဆန္႔ၿပီး
ေျခဖ်ားေထာက္ၾကြေပးတန္ရင္ ေထာက္ၾကြေပးရမယ္ လို႔ ျမင္မိတယ္။
ေျမေပၚကသစ္တံုး ပုခံုးေတြေပၚေရာက္လာၿပီေဟ့ဆိုရင္
နိမ့္တဲ့လူေတြက ေျခဖ်ားေထာက္ၾကြေပးမွ ျမင့္တဲ့လူေတြ သက္သာမယ္။
အဲသလိုပဲ…
ဘယ္အရာမွာမဆို ညီခ်င္ရင္ ညြတ္ေပးသင့္တန္ ညြတ္ေပးၾကရမွာ ျဖစ္သလို၊
ၾကြေပးသင့္တန္ရင္လည္း ၾကြေပးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ညြတ္ေပးရမယ့္သူေတြက ညြတ္ေပးခဲ့ၾကေပမယ့္
ၾကြေပးရမယ့္သူေတြ အလွည့္ေရာက္တဲ့အခါ မၾကြေပးခဲ့ၾကရင္၊
ၾကြေပးၾကရမယ့္သူေတြက ၾကြေပးၾကေပမယ့္၊
ညြတ္ေပးရမယ့္သူေတြအလွည့္ ေရာက္တဲ့အခါ မညြတ္ေပးခဲ့ၾကရင္
ညီမွ်မႈဆိုတာ အလွမ္းေဝးေနၾကဦးမွာပါပဲ။
မညြတ္ေပးခ်င္ၾကတဲ့ ‘မာန’ နဲ႔
မၾကြေပးခ်င္ၾကတဲ့ ‘အရြဲ႕တိုက္မႈ’ ေတြကို
ကိုယ္စီကိုယ္စီ မဖယ္ရွင္းႏိုင္ၾကေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး
သစ္တံုးႀကီးကေတာ့ ဒံုရင္း ဒံုရင္းရွိေနဦးမွာပါဘဲ။
ဘယ္သူညြတ္ညြတ္ မညြတ္ညြတ္၊
ဘယ္သူၾကြၾကြ မၾကြၾကြ၊ အျမင္မေတာ္သူေတြစုၿပီး
အတင္းကာေရာ ဆြဲထူခဲ့ၾကရရင္ေတာင္မွ
စည္စည္ကားကား စိုစိုေျပေျပရွိမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ေမတၱာျဖင့္
အရွင္ဝိသာရဒ (ရမၼာဝတီ)
No comments:
Post a Comment