ပါေမာကၡ Stephen Hawkingက ယေန႔မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ထူးခၽြန္ျမင့္ျမတ္သူေတြထဲမွာ တစ္ဦးအပါအဝင္ျဖစ္တယ္။ ထူးခၽြန္တဲ့သိပၸံပညာရွင္၊ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အိုင္းစတိုင္းလို႔ တင္စားခံရသူျဖစ္တယ္။ သူဟာ ၂ဝရာစုမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ရူပေဗဒပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။
Hawkingဆိုတာ ဘယ္သူလဲ၊
သူဟာ ဦးေႏွာက္ႀကီးတစ္လံုး၊ သူဟာ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္၊ သူဟာ ယေန႔ေခတ္မွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ရူပေဗဒအယူအဆဆိုင္ရာ သိပၸံပညာရွင္ျဖစ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူဟာ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚမွာထုိင္ၿပီး ဘဝကံၾကမၼာကို စိန္ေခၚရဲတဲ့ သူရဲေကာင္းျဖစ္တယ္။
Hawkingက ရွင္သန္ဖို႔ အာသီသျပင္းထန္သူတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ သာမန္လူ မခံႏိုင္တဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကို သူခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္။ ရွင္သန္ဖို႔ ဆံတစ္မွ်င္ေလးျဖစ္ျဖစ္ သူလက္မလြတ္တတ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို အသက္ရွင္ဖို႔ လံုးဝေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိေတာ့ဘူး၊ အသက္ရွင္ဖို႔ အေျခအေနမရွိေတာ့ဘူးလို႔ လူေတြထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ သူအသက္ရွင္ခဲ့သလို ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြကိုလည္း ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ လူတခ်ဳိ႕က ေဘးအႏၱရာယ္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္၊ ေသမင္းနဲ႔အံတုရခ်ိန္ သူတို႔ရဲ႕အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပးတဲ့စိတ္ဓာတ္က ေဘးအႏၱရာယ္ကေန ကင္းလြတ္ေစႏိုင္ခဲ့သလို ေသမင္းကိုလည္းအလဲၿဖိဳႏိုင္ခဲ့ၿပီး
ဆက္လက္အသက္ရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ခႏၶာကိုယ္မက်န္းမာသည့္တိုင္ စိတ္ဓာတ္က်န္းမာဖို႔က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။
အဂၤလန္သိပၸံပညာရွင္ Stephen Hawkingက ဒီလိုလူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ Hawkingကို ၁၉၄၂ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ သူဟာ အသက္၁၇ႏွစ္မွာ နာမည္ႀကီးေအာက္စဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္ကို ဝင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူ ၂၁ႏွစ္အရြယ္မွာ အာရံုေၾကာက်ံဳ႕အေၾကာမာေရာဂါစဲြကပ္တဲ့ ေရာဂါလကၡဏာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္ပညာရွင္ေတြက သူ႔ကို ၂ႏွစ္ခဲြေလာက္ပဲ အသက္ရွင္ႏိုင္မယ္လို႔ေျပာခဲ့တယ္။
ဒီလို ႀကီးမားတဲ့ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ခဲ့ရင္ လူအမ်ားက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ကုန္တတ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ Hawkingက အဲဒီလိုမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဒီအခ်ိန္တိုတို ၂ႏွစ္ခဲြအတြင္းမွာ ေသဖို႔ေစာင့္ေနရမယ့္တူတူ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့အလုပ္ကို ငါႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ၿပီး ဘဝအတြက္ နာမည္ေကာင္းတစ္ခုခ်န္ထားခဲ့မယ္လို႔ သူေတြးတယ္။
သူရဲ႕ေရာဂါက တစ္ေန႔တျခား အေျခအေနဆိုးလာခဲ့တယ္။ အေၾကာေတြ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ က်ံဳ႕သြားလိုက္တာ လမ္းေတာင္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူရပ္ေတာင္မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚ ထိုင္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြဟာလည္း လႈပ္ရွားဖို႔ တုံ႔ေႏွးလာခဲ့တယ္။ လက္ ၁ဝေခ်ာင္းမွာ ၂ေခ်ာင္းပဲ လႈပ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အသံထြက္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းဟာလည္း အေၾကာေတြက်ံဳ႕ခဲ့လို႔ စကားမေျပာႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ကံဆိုးရာ မိုးေမွာင္က်ဆိုသလို သူအဆုတ္ေရာဂါစဲြကပ္ခဲ့ျပန္တယ္။ ခဲြစိတ္ကုသခံခဲ့ရလို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ လံုးဝ စကားမေျပာႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ဘီးတပ္ကုလားထုိင္မွာ ကြန္ျပဴတာနဲ႔အသံထြက္စက္ေပါင္းစပ္တဲ့ စက္တစ္လံုးတပ္လိုက္တယ္။ လႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့ သူ႔လက္ညိဳး၂ေခ်ာင္းနဲ႔ သူေျပာခ်င္တဲ့စကားကို ကီးဘုတ္ေပၚမွာေရြးၿပီး စကားလံုးအျဖစ္ေပါင္းစပ္ ၿပီးေတာ့ အသံထြက္စက္ကေန အသံထြက္တဲ့နည္းနဲ႔ သူစကားေျပာခဲ့ရတယ္။
စကားမေျပာႏိုင္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ေတြးေတာမႈက လံုးဝမရပ္တန္႔ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔လက္ေထာက္က စာရြက္စာတမ္းေတြကိုျဖန္႔ၿပီး စားပဲြေပၚတင္ေပးရင္ သူကတစ္ရြက္ခ်င္းဆီ ဖတ္ေတာ့တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ မလႈပ္ႏိုင္ေပမယ့္ သူ႔ဦးေႏွာက္က စၾကဝဠာတစ္ခြင္ရဲ႕ျပႆနာကို ေတြးေတာေနခဲ့ပါတယ္။ စၾကဝဠာဘယ္တုန္းကစလဲ၊ အခ်ိန္ဆိုတာ အဆံုးရွိသလား…. “တြင္းနက္ႀကီး”ရဲ႕ေပါက္ကဲြမႈေတြကို သူေလ့လာဆန္းစစ္ခဲ့တယ္။
ခႏၶာကိုယ္မသန္စြမ္းေပမယ့္ သာမန္လူတစ္ဦးလို အသက္ရွင္ႏိုင္ဖို႔ Hawking ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူလုပ္ခ်င္တာေတြကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ သူဟာ တက္တက္ၾကြၾကြရွင္သန္ခဲ့တယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး မလႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့ေနာက္ပိုင္း သူဟာ လႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့လက္၂ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ကိုေမာင္းႏွင္ၿပီး သူ႔ရံုးခန္းရွိရာဆီ တက္တက္ၾကြၾကြ သြားခဲ့တယ္။ ေမာ္စကိုရဲ႕ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ အားလံုးကိုက,ဖို႔ သူႏိုးေဆာ္ခဲ့တယ္။ သူလည္း သူ႔ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ကို တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္လည္ခဲ့တယ္။ ခ်ားစ္မင္းသားနဲ႔ ေတြ႔ဆံုခ်ိန္မွာ Hawkingဟာ သူ႔ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ကိုလည္ၿပီး ဝံ့ၾကြားခဲ့တယ္။
ကမာၻ႔ဆဲြငင္အားလို လူအမ်ားကိုဆဲြေဆာင္ႏိုင္တဲ့ Hawkingဟာ ကမာၻ႔ဆဲြငင္အားဒဏ္ကိုလည္း မၾကာခဏခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါက ဘီးတပ္ကုလားထုိင္?
No comments:
Post a Comment