၁။ “အမြန္ျမတ္ဆံုးအရာ ေမတၱာစိတ္”
ေမတၱာစစ္သည္သာလွ်င္ အေကာင္းဆံုး၊ အမြန္ျမတ္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ကိေလသာ ေမတၱာမွာ ပို၍ေကာင္းသေယာင္၊ ေလးနက္သေယာင္၊ ပုိ၍တန္ဖုိးရွိသေယာင္ ထင္ရေသာ္လည္း စင္စစ္မွာ ဖန္တီးထားေသာ အတုအေယာင္မ်ားသာ ျဖစ္၏။
၂။ “ အသိစိတ္”
မသိကမွား၏။ မွားက ဘ၀မေအာင္ျမင္။
မေအာင္ျမင္က စိတ္ဆင္းရဲမည္။
၃။ “ဥေပကၡာစိတ္”
“အသက္ေတာင္ေသရေသးတာပဲ။ ဒီေလာက္ဆံုးရူံးတာ ဂရုမစိုက္စမး္ပါနဲ႕” ဟု ေျပာႏုိင္သူမ်ားကိ ဥေပကၡာစိတ္ဓာတ္ ရွိသူမ်ားျဖစ္၏။
“ ဘုရားေတာင္ ေ၀ဖန္ခံရ၊ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦး စြန္႕ပစ္သြားခံရေသးတာ၊ တုိ႕ကို ေ၀ဖန္ကဲ့ရဲ႕တာ မဆန္းပါဘူး။ ဟုတ္ရင္ခံ၊ မွန္ရင္ ေျဖရုံပဲ ရွိတယ္” ဆုိေသာ လူသည္ ဥေပကၡာျပဳႏိုင္သူ ျဖစ္၏။
၄။ “ထူးခြ်န္စိတ္”
ထူးခြ်န္လုိစိတ္ကို စိတ္ကူးယဥ္ႏွင့္သာ မရပ္ႏွင့္။
ထူးခြ်န္လုိစိတ္သည္ မေနာကံသာျဖစ္၏။
ထူးခြ်န္လုိစိတ္ရွိလွ်င္ လက္ေတြ႕လုပ္ရပ္ရွိရမည္။
ထူးခြ်န္လိုစိတ္ထက္သန္လွ်င္ ထူးခြ်န္မႈမွာ မခဲယဥ္း။
၅။ “မခံခ်င္စိတ္”
မခံခ်င္စိတ္သည္ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ယုတ္၊ စိတ္ညံ႕ အမ်ိဳးအစားထဲတြင္ မပါ။ လူတစ္ေယာက္တြင္ မခံခ်င္စိတ္သည္ ရွိသင့္ရွိထုိက္ေသာ စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ လူ႕ဘ၀တြင္
မခံခ်င္စိတ္သည္ အေရးပါေသာ စိတ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။
၆။ “တက္ၾကြစိတ္”
တက္ၾကြစိတ္သည္လည္း အစြန္းေရာက္သြားလွ်င္ လမး္လႊဲတတ္၏။ ခုတ္ရာတလြဲ၊ ရွရာတလြဲ ဆုိသလုိ အလြဲလြဲ အမွားမွား ျဖစ္ကုန္လိမ့္မည္။ မတက္ၾကြသင့္ေသာ ကိစၥမ်ိဳးတြင္ တက္ၾကြက ခက္လွေသာ အက်ိိဳးဆက္ေတြ ရကုန္တက္၏။
၇။ “ အတုယူစိတ္”
ေလာက၌ သနားစရာေကာင္းေသာသူကို ေဖာ္ျပပါဆုိလွ်င္ အတုယူမွားေသာသူကို ေဖာ္ျပရမည္ဟု အီဂ်စ္စကားပံု ရွိ၏။ လူလိမၼာ၏ အမွန္ကို အတုယူရသလုိ၊ လူမုိက္၏ အမွားကိုလည္း အတုယူရေပမည္။ ဖားကိုတု၍ ခရုခုန္လွ်င္ အုိင္ပ်က္ရုံသာ ရွိမည္။ အတုယူ၌ သဘာ၀တူသူ၊ အေျခအေန နီးစပ္သူ၊ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ရွိမွာသာလွ်င္ တုသင့္၊ ျပဳသင့္ ေပသည္။ မတူလွ်င္မတုႏွင့္ ဟူေသာ ဆိုရုိးစကားကို မွတ္သား၍ မတူေလသည္ကို ဇြတ္အတင္းလုိက္ မတုပါေလႏွင့္။
၈။ “သည္းခံစိတ္”
လုပ္မွ ျဖစ္သည္။ ရွာမွ ရသည္။ စားမွ ၀သည္။
သြားမွ ေရာက္သည္။ သင္မွ တတ္သည္။ ၾကည့္မွ ျမင္သည္။
ေမးမွ သိသည္။ သည္းခံစိတ္ထားမွ စိတ္ခ်မး္သာမည္။
၉။ “ယံုၾကည္စိတ္”
ယံုၾကည္မႈမွာ မွန္သည္ ရွိ၏။
ယံုၾကည့္မႈမွာ မွားသည္ ရွိ၏။
ယံုၾကည္ထားသည့္ အတုိင္း ျဖစ္လာသည္။ ျဖစ္ခဲ့သည္လည္း၇ွိ၏။ ယံုၾကည္ထားသလုိ ျဖစ္မလာသည္လည္း ရွိ၏။ ေလာက၌ အခ်စ္ေရး ျဖစ္ေစ၊ စစ္ေရး ျဖစ္ေစ၊ စီးပြားေရး ျဖစ္ေစ၊ ၾကီးပြားေရး ျဖစ္ေစ၊ ယံုၾကည္မႈရွိရန္ လုိအပ္သည္။
ယံုၾကည္မႈ ရွိမွ ထိုယံုၾကည္မႈအတုိင္း မရမေန ေဆာင္ရြက္သည့္ လံု႕လ၊ ၀ီရိယ၊ ဇြဲ တုိ႕ ျဖစ္လာမည္။
၁၀။ “မိတ္ေဆြစိတ္”
အေပါင္းအသင္းထားမွသာ အေၾကာင္းအျခင္းမ်ားေျဖရွင္းရ လြယ္ကူမည္။ အက်ိဳးတူရာ ေပါင္းဖြဲ႕ဆက္ဆံတတ္ေသာ အေလ့အထရွိရမည္။ အသိဥာစ္ႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ိဳးမွာ အလြန္တိုးတက္ ထြန္းကားျခင္း အေျခခံတရားပင္။
၁၁။ “ထၾကြလံု႕လ ၀ီရိယရွိျခင္း”
လူမဟန္ ကံပံုခ်လုိ႕ မျဖစ္ဘူး၊ ကံမရွိဥာဏ္ရွိတုိင္းမြဲ ဆုိတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကံယံုျပီး အိပ္ေနၾကည့္ပါလား၊ ငတ္ေနမွာပဲ၊ မြဲေနမွာေပါ့။ စကားပံုမွာေတာ့ ကံေကာင္းခ်မး္သာ၊ တုိင္းထြာကိုယ္က်ိဳး၊ အဆိုးမရွိ လုိ႕ဆုိတယ္။ ကံကိုယံု ဆူးပံုမနင္းနဲ႕လုိ႕လည္း ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ က့ေပၚမွာေပၚလြင္၊ ဥာဏ္ရွိမႈ ေျမာ္ျမင္လုိိ႕လည္း ဆုိျပန္ပါတယ္။
ေလာကမွာကံ၊ ဥာဏ္၊ လံု႕လ၊ ၀ီရိယ ညီမွ်မွ ခ်မး္သာမယ္။ ကံမေကာင္းရင္ ဘာလုပ္၇မလဲ။ ထၾကြ၀ီရိယနဲ႕ အလုပ္ကို ပိုလုပ္ၾကရမွာေပါ့။
၁၂။ “မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း“
သိုးအုပ္က ခြဲထြက္သြားတဲ့ သိုးကို ၀ံပုေလြက ဖမ္းစားႏုိင္တယ္။ ႏြားကြဲရင္ က်ားဆြဲတယ္။ ကိုယ့္မိသားစုေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေသာ္လည္းေကာင္း အုပ္စုကြဲရင္ အၾကံသမား သို႕မဟုတ္ ၇န္သူက ႏုိင္သြားႏုိင္တယ္လို႕ အာရပ္ပညာရွိ တစ္ဦးက ဆုိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိတ္ေကာင္းရမွ ခ်မး္သာရလုိ႕ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကို ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ေတြ႕ေအာင္ရွာျပီး ေပါင္းၾကရမယ္ဗ်ိဳ႕။
၁၃။ “ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း”
ဆင္းရဲလြန္းလုိ႕ အက်င့္ပ်က္သလုိ ခ်မး္သာလြန္းျပန္ရင္လည္း အက်င့္ပ်က္တာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အက်င့္ေကာင္းတာ ဆင္းရဲခ်မး္သာနဲ႕လည္း သိပ္မဆုိင္ပါဘူး။ သူ႕ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္ၾကတာ။ အက်င့္ေကာင္းရခ်င္ရင္ ေလ့က်င့္ရတယ္။ ေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ကို လုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ရတာေပါ့။
You'realways Onmymind = သိသမွ် ။
thank u
ReplyDelete