အမိ၀မ္းတြင္း ကလကေရၾကည္ တစ္သတၱာဟ (ခုနစ္ရက္တပတ္)။
အျမွဳပ္ တစ္သတၱာဟ။
သားတစ္ တစ္သတၱာဟ။a
အခဲ တစ္သတၱာဟ။
ဦးေခါင္း ေျခလက္ ခက္မငါးျဖာ တစ္သတၱာဟ ျဖစ္၍
၄င္းငါးသတၱာဟ (ခုနစ္ရက္ ငါးလီ) အလြန္ သတၱာဟ အနည္းငယ္မွ် ရင့္မာခဲ့ျပီး အမိ၀မ္းတြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။
၄င္း၏အသက္၀ိညာဥ္သည္ ပဋိသေႏၶအစ ကလကေရၾကည္ တည္စကပင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေဖာ္ျပပါ ငါးသတၱာဟအလြန္ ၁၀၊ ၁၂- သတၱာဟ အတြင္း ေသဆံုး၍ သေႏၶ ၂-လေက်ာ္ ၃-လနီးပါးအရြယ္ လူသားေလာင္း ရုပ္ၾကြင္းသာ အမိ၀မ္းတြင္က်န္ခဲ့ျပီး ကံအားေလ်ာ္စြာ ေပတဘ၀ (ဂႏၶဗၺ ေ၀မာနိကၿပိတၱာ) မ်ိဳးတြင္ ျဖစ္ေလသည္။ (ေရွးဘ၀ ေကာင္မႈအက်ိဳးေၾကာင္႔ သုဂတိဘံုကို ပဋိသေႏၶေတာ႔ ေနခြင္႔ရသည္။ ရွင္သန္ခံစားခြင္႔မရဘဲ ေသသြားရရွာသည္။)
အသက္၀ိညာဥ္မဲ့ေသာ သေႏၶသားမွာ ပ်က္က်ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း တစံုတခုေသာ အေၾကာင္း ( ဥပမာ-ေတေဇာဓာတ္ လြန္ကဲမႈ) ေၾကာင့္ ပ်က္က်မသြားဘဲ တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္သြားရပါသည္။ ၄င္း ေျခာက္သြားသည္ႏွင့္ ၂-၃ လအရြယ္ ႀကီးေနေသာ အမိ၀မ္းသည္လည္း ျပန္လည္ပိန္ၾကံဳ၍ သြားကာ ေန႔ေစ့ခ်ိန္ (၄၂-သတၱာဟခန္႔ )တြင္ ဖြားျမင္သည္။ ထိုအခါ မရင့္မာမီ အမိ၀မ္းတြင္းမွာပင္ ေသဆံုးေျခာက္ကပ္သြားရ၍ မႀကီးျပင္းႏိုင္ဘဲ ခက္မငါးျဖာ မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း အရာပါရံုမွ် ရွိသည့္ လူသားေလာင္း အေျခာက္ကေလး ( ၄-လက္မအရြယ္ ) မွ်သာ ေမြးဖြားလာခဲ့ရသည္။
ထိုအခါ၌ ၄င္းလူသားေလာင္းကေလးမွ ဘ၀ေျပာင္း၍ ျဖစ္ေနေသာ ဂႏၶဗၺ (သို႔မဟုတ္) ေ၀မာနိကျပိတၱာမွာ ေလခၽြန္နတ္သူငယ္ ကဲ့သို႔ အသင့္အတင့္တန္ခိုးရွိသျဖင့္ ၄င္း၏ရုပ္ၾကြင္း လူေျခာက္ကေလးကို တြယ္တာစြဲ၀င္၍ ေနလာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆိုင္ရာ မိဘစသည္တို႔အား အိပ္မက္ေပးျခင္း၊ အရိပ္အေရာင္ျပျခင္း စသည္ ျပဳလုပ္ႏိုင္ေလသည္။
အထက္ပါတို႔ကို ေထာက္၍ လူေျခာက္သည္ အသက္ရွင္ျခင္း၊ အာဟာရမွီ၀ဲျခင္း၊ က်င္လည္လႈပ္ရွားျခင္း မရွိ၊ ၄င္းအား မွီတြယ္စြဲ၀င္ေနေသာ ေ၀မာနိက ေပတ၊ ဂႏၶဗၺ၏ သေဘာသဘာ၀ အတိုင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားသင့္ပါသည္။ ( အမိ၀မ္းတြင္းတြင္ ေသဆံုးျပီး ေ၀မာနိကေပတ ဂႏၶဗၺ မျဖစ္၊ သို႔မဟုတ္ မွီတြယ္ စြဲကပ္မႈ မရွိ၍ မထူးမျခား အေသအတိုင္း ေမြး၍ စြန္႔ပစ္ရေသာ လူေျခာက္မ်ားလည္း ရွိေသးေၾကာင္း သိရပါသည္။ ၄င္းလူေျခာက္ျပႆနာကို ေဆးပညာ ရႈေထာင့္မွလည္း ေလ့လာသင့္ေသးသည္။)
ေရႊၿမိဳေတာ္ ဝင္းထက္ မွ သိသမွ် ။
No comments:
Post a Comment