ဒါေၾကာင့္မုိ႔ တခ်ိဳ႕မိဘ၊ ဆရာမ်ားကလည္း ကေလးကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းဟာ ေကာင္းတယ္ ဆုိတဲ့ အယူအဆကုိ ဆက္လက္ စြဲကုိင္ၿပီးေတာ့ ႐ိုက္ၿပီး ဆံုးမေနၾကတုန္းပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကေလးကို မ႐ိုက္ရဘူးလို႔ ေျပာတာဟာ ကေလး အသားနာ သြားမွာစိုးလို႔ တားျမစ္တာလို႔ ထင္ျမင္ ယူဆၾကၿပီးေတာ့ မနာေအာင္ ႐ိုက္တတ္ၾက ျပန္ပါေရာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ျဖင့္ ကေလးကို လံုး၀ မ႐ိုက္ဘဲနဲ႔ ကေလးရဲ႕စိတ္ နာက်င္ခံစား သြားတဲ့အထိ ေျပာဆုိတာ၊ ေအာ္ေငါက္တာ၊ ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါး ဒဏ္ေပးတာ … စတာေတြကို လုပ္ၾကျပန္ပါေရာ။
အမွန္ေတာ့ ကေလးကို မ႐ိုက္ရဘူးလို႔ ေျပာျခင္းဟာ ကေလးအသား နာမွာစိုးတဲ့အတြက္ တားျမစ္ထားတဲ့ တားျမစ္ခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမျခင္းဟာ ကေလးတေယာက္ကုိ ဆံုးမ ျပဳျပင္ဖုိ႔ အတြက္ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးမနည္း မဟုတ္တာမို႔ မ႐ိုက္ရဘူးလို႔ ဆုိလုိတာပါပဲ။
ဥပမာ – ကေလးတေယာက္က ပိုက္ဆံခိုးယူတယ္ ဆုိပါစို႔။ ပိုက္ဆံ ခိုးတဲ့အတြက္ ကေလးကို ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမလိုက္မယ္ ဆုိရင္ ကေလးဟာ ေၾကာက္သြားၿပီး ေနာက္ကို မခိုးေတာ့ဘူးလို႔ ယူဆၾကပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီအယူအဆဟာ အင္မတန္ မွားယြင္းတဲ့ ယူဆခ်က္ တခုပါပဲ။ ကေလးဟာ အေဖက နာေအာင္က်င္ေအာင္ (မွတ္ေအာင္လို႔) ႐ိုက္လိုက္တဲ့ အတြက္၊ အေဖ့ကို ေၾကာက္ရတဲ့ အတြက္
လက္တေလာမွာေတာ့ မခုိးေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေဖလက္လွမ္း မမီႏုိင္တဲ့ အသက္အရြယ္၊ အေနအထား၊ အေျခအေနမ်ိဳးကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ခိုးယူခ်င္တဲ့ စိတ္ဟာ ျပန္ေပၚလာၿပီး ခိုးတတ္ ၀ွက္တတ္ လာပါ ေတာ့တယ္။
ခိုးခ်င္တယ္၊ လိမ္ခ်င္တယ္၊ အႏုိင္က်င့္ခ်င္တယ္ စတဲ့ စိတ္ေတြဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလမွာ ကေလးတုိ႔မွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆုိသလုိ ရွိတတ္ၾကတဲ့ စိတ္မ်ိဳးပါ။ ဒီလိုစိတ္ေတြကုိ လူႀကီးဘ၀ထဲ အထိ ပါမလာဖို႔ ဆံုးမရမယ့္ တာ၀န္က မိဘ၊ ဆရာမ်ားရဲ႕ တာ၀န္ပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ ကေလးတေယာက္က ပစၥည္း တခုခုကို ခိုးတယ္ ဆုိပါေတာ့။ မင္းသူခိုးပဲလို႔ ကေလးကို မစြပ္စြဲခင္မွာ သူ ဘာေၾကာင့္ ခုိးသလဲ၊ ဘာအတြက္ ခုိးသလဲ ဆုိတာကို အရင္ဆံုး သိေအာင္လုပ္ဖုိ႔ လိုပါတယ္။ အဲဒီလို သိၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မခုိးသင့္သလဲ ဆုိတဲ့ ကိစၥကုိ ကေလးနားလည္ေအာင္လို႔ ကေလး နားလည္တဲ့ စကားနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆြးေႏြးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ကေလးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ခိုးတယ္ ဆုိတာ မေကာင္းဘူး၊ ခိုးလိုက္တဲ့ အတြက္ လူေတြရဲ႕ မယံုၾကည္မႈကို ရရွိေစတယ္။ လူ႔ေလာက ၀န္းက်င္မွာလည္း မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း မေပါင္းခ်င္ေတာ့ဘူး စတဲ့ ခိုး၀ွက္ျခင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္လာမွာေတြကို ကေလး ရင္ထဲ စြဲသြား၊ သိသြားေအာင္ လုပ္ေပးရပါမယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ကေလးဟာ တဦးဦး၊ တေယာက္ေယာက္ကို ေၾကာက္လို႔ မခိုးတာ မဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေလးစားလို႔၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ တန္ဖိုးထားလို႔ မခိုးမ၀ွက္တာ ဆုိတဲ့ စိတ္ကေလး ၀င္သြားေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႕ပါပဲ။
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ တန္ဖိုးထားစိတ္၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေလးစားစိတ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးဟာ တကယ့္ကိုမွ အဖုိးတန္တဲ့ စိတ္ပါ။ အေၾကာက္တရားနဲ႔ ေရွာင္က်ဥ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ၊ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တဲ့ အရာမို႔လို႔ မလုပ္တာ ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ိဳးကို ေလ့က်င့္ ေပးဖုိ႔ အတြက္ ကေလးကုိ ဆံုးမတဲ့အခါမွာ တုတ္ကို ေရွာင္ရပါမယ္။
က်မရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႕ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ က်မမွာ သားေလး တေယာက္ရွိပါတယ္။ ေမြးကတည္းက စၿပီးေတာ့ အခုအရြယ္ အထိ တခါမွ သူ႔ကို မ႐ိုက္ဖူးေသးပါဘူး။ သူ အမွားအယြင္း တခုခု လုပ္တုိင္းမွာ က်မ ၀မ္းသာရပါတယ္။ ကေလး အမွားအယြင္း တခု လုပ္တုိင္း ၀မ္းသာတယ္ ဆုိလို႔ စာဖတ္သူမ်ား ကေတာ့ အံ့ၾသၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဟုတ္ကဲ့ က်မ အင္မတန္မွ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ က်မ သူ႔ကို သင္ျပခြင့္၊ ဆံုးမခြင့္ ရလို႔ပါပဲ။ က်မဟာ သားကို နားလည္ေအာင္ ေျပာဆုိ ဆံုးမ ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သူလုပ္သလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ လုပ္သလဲ ဆုိတာကုိ အၿမဲတမ္း သားကို အရင္ေမးပါတယ္။ သူ႔ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္၊ သူ႔ အေတြးအျမင္၊ သူ႔သေဘာထားကို က်မ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ နားေထာင္ပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မလုပ္သင့္ဘူး ဆုိတာကို သူနားလည္တဲ့ အထိ က်မ ရွင္းျပပါတယ္။
ေမေမ သားေတာင္းပန္ပါတယ္ လို႔ သူေျပာတိုိင္းမွာ က်မဟာ ေတာင္းပန္တယ္ ဆုိတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုပါ သားကို တခါတည္း ရွင္းျပရပါတယ္။ ေတာင္းပန္တယ္ ဆုိတဲ့ စကားဟာ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္လုပ္ဖုိ႔ အတြက္ အေမကုိ ေခ်ာ့တဲ့ (စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ေျပာတဲ့) စကား မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ေတာင္းပန္တယ္ ဆုိတဲ့ အဓိပၸာယ္ဟာ ေနာက္တႀကိမ္ ဒီလုိ အျပဳအမူမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုတဲ့ ကတိစကားတခု ျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကိုပါ သူ႔ကို ေျပာျပ ရပါတယ္။ သားကို က်မ တုတ္နဲ႔ မ႐ိုက္သလုိ၊ ေၾကာက္ေအာင္လည္း မေျခာက္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ရွိေအာင္နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္ပဲ သင္ေပးပါတယ္။
အေၾကာက္တရားနဲ႔ ေရွာင္က်ဥ္ထားတဲ့ လိမၼာမႈမ်ိဳးကို မယုံၾကည္ မလိုလားသူမို႔ က်မကေတာ့ ကေလးေတြကို အေၾကာက္နဲ႔ လိမၼာေစတာကို ဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ အေၾကာင္းကို ေျပာတုိင္း ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ေရးတဲ့ တသက္တာ မွတ္တမ္းနဲ႔ အေတြးအေခၚမ်ား စာအုပ္ထဲမွာ ဆရာႀကီးေျပာတာကို သတိရမိပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အေဖကို အင္မတန္ ေၾကာက္ရပါတယ္။ အ႐ိုက္ၾကမ္းတဲ့ အေဖကုိ ေၾကာက္ရတဲ့ အတြက္ အေဖ မႀကိဳက္တာကို အေဖ့ေရွ႕မွာ မလုပ္ရဲပါဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ ကြယ္ရာမွာေတာ့ ခုိးလုပ္ပါတယ္တဲ့။ တခါဖူးမွ် တုတ္တခ်က္ မကုိင္ဖူးတဲ့၊ အင္မတန္ ေအးေဆးေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ အေမကုိေတာ့ ေလးစားတဲ့ အတြက္ အေမ မႀကိဳက္တာကို အေမ့ေရွ႕မွာေရာ၊ အေမကြယ္ရာမွာပါ သူ မလုပ္ဘူးလို႔ ေရးထားတာပါ။
က်မတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တယ္ ဆုိတာဟာ ကေလးတုိ႔ရဲ႕ အနာဂတ္ (တနည္းေျပာရရင္) ႏိုင္ငံ တႏုိင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးျခင္း ပါပဲ။ အေၾကာက္တရား ကင္းတဲ့၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေလးစား ၾကည္ညိဳတတ္တဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္ေစဖို႔နဲ႔ လူေရွ႕ေရာ၊ လူကြယ္ရာမွာပါ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြျဖစ္ေစဖုိ႔ အတြက္ ကေလးတုိ႔ကို ငယ္စဥ္ ကတည္းက ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ကမၻာမွာ သိကၡာရွိတဲ့၊ ယဥ္ေက်းတဲ့၊ ကုိယ္ခ်င္း စာတတ္တဲ့၊ မ႐ုိင္းပ်တဲ့၊ အက်င့္ စာရိတၱ ေကာင္းတဲ့ လူမ်ိဳးရယ္လို႔ ေနာင္မ်ိဳးဆက္မွာ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားႏိုင္ဖို႔ က်မတို႔ရဲ႕ ကေလးမ်ားကို အေၾကာက္တရားနဲ႔ မဆံုးမဘဲ၊ အသိတရားနဲ႔ ယဥ္ေက်းလိမ္မာေအာင္ ဆံုးမေပးၾကပါဦးလို႔။ ။
ဧရာ၀တီ မွ သိသမွ် ။
No comments:
Post a Comment